Η ιστορία του Άρη Βελουχιώτη ξεκινάει όταν σε ηλικία 18 ετών (1923) αποφοιτεί και καταφεύγει στην Αθήνα, όπου μυείται στον κομμουνισμό και αρχίζει την παράνομη και ανατρεπτική δράση του.Ύστερα από την μετά μυρίων βασάνων απόλυσή του από το στράτευμα, επανέρχεται στην Αθήνα και προσλαμβάνεται για βοηθητικές εργασίες στην έκδοση της παράνομης-τότε-εφημερίδος ''Ριζοσπάστης''.Εν τω μεταξύ, όμως, από της ηλικίας των 20 ετών, δηλαδή από του 1925 είχε επιδοθεί επαγγελματικώς και σε άλλου είδους δραστηριότητες, δηλαδή ασχολήθηκε με κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες και λοιπές αξιόποινες πράξεις.Μάλιστα, ο δεύτερος τη τάξει στην ιεραρχία του ΚΚΕ, ο Γιάννης Ιωαννίδης στην σελίδα 158 του βιβλίου του «Αναμνήσεις» παραδέχεται ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν, πράγματι, «πορτοφολάς»! Συγκεκριμένα γράφει: «…Από το 1923-1925 μπήκε (ο Θανάσης Κλάρας) στη νεολαία, στην Ο.Κ.Ν.Ε. Είχε μπλέξει παλιά με πορτοφολάδες, εμείς δεν το ξέραμε βέβαια αυτό.Κάποτε όμως οι αντιδραστικές εφημερίδες γράψαν ότι οι κομμουνιστές είναι αλήτες σαν τον Κλάρα…».
Κατά το έτος 1938, δηλαδή κατά τη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ο Αθανάσιος Κλάρας συλλαμβάνεται από την αστυνομία, κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση, καταδικάζεται σε 4ετή φυλάκιση και εγκλείεται αρχικώς στις Φυλακές Αιγίνης, από τις οποίες το επόμενο έτος μετάγεται στις Φυλακές Κερκύρας. Εκεί απαρνείται, αποκηρύσσει και προδίδει αβιάστως την κομμουνιστική ιδεολογία, καταδικάζει ως αντεθνικό το ΚΚΕ και αφού υπογράφει δήλωση μετανοίας για το αντεθνικό παρελθόν του, αφήνεται ελεύθερος.Έκτοτε, διαγράφεται από το κόμμα και συγκαταλέγεται από τους «συντρόφους» του, μεταξύ των ανεπιθύμητων, χαρακτηρισθείς με το ατιμωτικό στίγμα του «δηλωσία». Ο χαρακτηρισμός του «δηλωσία» εθεωρείτο για τους αριστερούς ως ανεξίτηλο ηθικό στίγμα προδοσίας, ως ατίμωση και ως δειλία. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα σημειώνει παρακάτω ο Γιάννης Ιωαννίδης:
«Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου να κάνει τη δήλωση. Όταν ένιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ'αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία. Μ'αυτόν γνωριστήκαμε αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ'αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κτλ. Αυτός τους κρατούσε… Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα.Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του… Τον πιάσαν, τον βάλαμε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε.Τα 'κανε δηλαδή μούσκεμα.Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου.Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες...»
Κατά το έτος 1938, δηλαδή κατά τη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ο Αθανάσιος Κλάρας συλλαμβάνεται από την αστυνομία, κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση, καταδικάζεται σε 4ετή φυλάκιση και εγκλείεται αρχικώς στις Φυλακές Αιγίνης, από τις οποίες το επόμενο έτος μετάγεται στις Φυλακές Κερκύρας. Εκεί απαρνείται, αποκηρύσσει και προδίδει αβιάστως την κομμουνιστική ιδεολογία, καταδικάζει ως αντεθνικό το ΚΚΕ και αφού υπογράφει δήλωση μετανοίας για το αντεθνικό παρελθόν του, αφήνεται ελεύθερος.Έκτοτε, διαγράφεται από το κόμμα και συγκαταλέγεται από τους «συντρόφους» του, μεταξύ των ανεπιθύμητων, χαρακτηρισθείς με το ατιμωτικό στίγμα του «δηλωσία». Ο χαρακτηρισμός του «δηλωσία» εθεωρείτο για τους αριστερούς ως ανεξίτηλο ηθικό στίγμα προδοσίας, ως ατίμωση και ως δειλία. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα σημειώνει παρακάτω ο Γιάννης Ιωαννίδης:
«Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου να κάνει τη δήλωση. Όταν ένιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ'αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία. Μ'αυτόν γνωριστήκαμε αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ'αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κτλ. Αυτός τους κρατούσε… Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα.Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του… Τον πιάσαν, τον βάλαμε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε.Τα 'κανε δηλαδή μούσκεμα.Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου.Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες...»
Εκτός όμως της λωποδυτικής δράσεώς του, ο «Άρης Βελουχιώτης» έχει να επιδείξει και τρία άλλα σοβαρά ελαττώματα, για τα οποία ομιλούν πολλοί και μάλιστα αρκετοί από προσωπική γνωριμία, όπως και «σύντροφοί» του και στενοί συνεργάτες του.
Ο «Άρης Βελουχιώτης» κατηγορείται ευθέως ως μέθυσος, σαδιστής και κίναιδος. Για τις ιδιότητες του αυτές γράφει ο Βρεττανός λοχαγός Ντένις Χάμσον στις σελίδες 77 και 78 του βιβλίου του «Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο» τα εξής:
«Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη-ο οποίος αργότερα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου όσο δεν ήταν ποτέ με οποιονδήποτε ξένο-ήταν δυσάρεστη. Μέσα σ' εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του-ήταν κάποιος που δεν σεβόταν ανθρώπους, ένας σκληρός, ψυχρός άνδρας. Νομίζω πως ήταν ο πιο αδίστακτος άνδρας που γνώρισα ποτέ, ο πιο σκληρός, ο πιο ψύχραιμος. Ήταν ένας πρώην δάσκαλος, που είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδικήματα… Ένας έξυπνος, ικανός άνδρας, χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρώπινη συμπόνια, ένας φανατικός αρχηγός. Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα καμμία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολόκληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό αν νόμιζε ότι αυτό τον συνέφερε.Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήταν φανερό, γιατί είχε σχεδόν μυθική φυσιογνωμία-ήταν πολύ γενναίος-και πέθανε από βίαιο θάνατο το 1945, όταν ένας οπαδός του τον σκότωσε, αυτόν και το αγόρι σύντροφό του (Τζαβέλλα) με μια χειροβομβίδα.Τα κεφάλια τους τα είχαν καρφώσει σε πασσάλους και τα είχαν εκθέσει στα Τρίκαλλα της Θεσσαλίας. Ήταν μια ζωηρή και σημαντική φυσιογνωμία σ' αυτή την περίοδο της ελληνικής αντιστασιακής ιστορίας.»
Επίσης, ο ίδιος, ο λοχαγός Ντένις Χάμσον στην σελίδα 98, της αγγλικής εκδόσεως του βιβλίου του «WE FELL AMONG GREEKS» δεν διστάζει να υπαινιχθεί πως ο «Άρης Βελουχιώτη» ήταν ομοφυλόφιλος:
«Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήτο αξιοσημείωτον ότι είχε πάντοτε ως έμπιστον ακόλουθον έναν όμορφον νεαρόν, με ρόδινα μάγουλα…»
Τα ίδια ακριβώς επαναλαμβάνει, εκ του βιβλίου του λοχαγού Ντένις Χάμσον, και ο αριστερός συγγραφεύς Ανδρέας Κέδρος ,ο οποίος αναφερόμενος στις σεξουαλικές διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη», γράφει στην σελίδα 160, του βιβλίου του «Η Ελληνική Αντίσταση», τόμος Α', τα εξής:
«…Κυκλοφορούσε γι' αυτόν η φήμη πως ήταν ομοφυλόφιλος. Βασιζόταν η φήμη στο ότι τον συνόδευε πάντοτε ένας υπασπιστής, «όμορφο παλικάρι με ρόδινα μάγουλα»…
Ο Άρης, απευθυνόμενος προς τους αντάρτες του, είπε μια ωμή φράση, που αξίζει να αναφερθεί:«Βρε, πάρτε το χαμπάρι, την ψ… εδώ πάν' θα την έχουμε μόνο για κατούρμα»!Εξάλλου και ο Βρεττανός συνταγματάρχης σύνδεσμος μετά του Ε.Λ.Α.Σ. Νίκολας Χάμμοντ, ο οποίος γνώρισε προσωπικά τον Άρη, στην σελίδα 136 του βιβλίου του «Με τους αντάρτες 1943-44» γράφει γι' αυτόν τα εξής:
«(Ο Άρης), ο πρώτος «καπετάνιος» του ΕΛΑΣ, ήταν διάσημος για την γενναιότητα αλλά και την σκληρότητά του. Αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη «βρώμικη δουλειά» του κομμουνιστικού αγώνα.Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του… Αντιπροσώπευε τον βασικά τουρκικό τύπο του τραμπούκου στην ελληνική του εκδοχή».
Τέλος, ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλλιαμ Τζόρνταν, στο εκδοθέν βιβλίο του με τον τίτλο: «Η αλήθεια περί της Ελλάδος», αποκαλεί τον «Άρη Βελουχιώτη»: «Ο κόκκινος φύρερ της Ελλάδος» και υποστηρίζει ότι «διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής».
Ο «Άρης Βελουχιώτης» κατηγορείται ευθέως ως μέθυσος, σαδιστής και κίναιδος. Για τις ιδιότητες του αυτές γράφει ο Βρεττανός λοχαγός Ντένις Χάμσον στις σελίδες 77 και 78 του βιβλίου του «Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο» τα εξής:
«Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη-ο οποίος αργότερα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου όσο δεν ήταν ποτέ με οποιονδήποτε ξένο-ήταν δυσάρεστη. Μέσα σ' εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του-ήταν κάποιος που δεν σεβόταν ανθρώπους, ένας σκληρός, ψυχρός άνδρας. Νομίζω πως ήταν ο πιο αδίστακτος άνδρας που γνώρισα ποτέ, ο πιο σκληρός, ο πιο ψύχραιμος. Ήταν ένας πρώην δάσκαλος, που είχε καταδικαστεί στην Ελλάδα για ομοφυλοφιλικά αδικήματα… Ένας έξυπνος, ικανός άνδρας, χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρώπινη συμπόνια, ένας φανατικός αρχηγός. Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα, δεν είχα καμμία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολόκληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό αν νόμιζε ότι αυτό τον συνέφερε.Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήταν φανερό, γιατί είχε σχεδόν μυθική φυσιογνωμία-ήταν πολύ γενναίος-και πέθανε από βίαιο θάνατο το 1945, όταν ένας οπαδός του τον σκότωσε, αυτόν και το αγόρι σύντροφό του (Τζαβέλλα) με μια χειροβομβίδα.Τα κεφάλια τους τα είχαν καρφώσει σε πασσάλους και τα είχαν εκθέσει στα Τρίκαλλα της Θεσσαλίας. Ήταν μια ζωηρή και σημαντική φυσιογνωμία σ' αυτή την περίοδο της ελληνικής αντιστασιακής ιστορίας.»
Επίσης, ο ίδιος, ο λοχαγός Ντένις Χάμσον στην σελίδα 98, της αγγλικής εκδόσεως του βιβλίου του «WE FELL AMONG GREEKS» δεν διστάζει να υπαινιχθεί πως ο «Άρης Βελουχιώτη» ήταν ομοφυλόφιλος:
«Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και ήτο αξιοσημείωτον ότι είχε πάντοτε ως έμπιστον ακόλουθον έναν όμορφον νεαρόν, με ρόδινα μάγουλα…»
Τα ίδια ακριβώς επαναλαμβάνει, εκ του βιβλίου του λοχαγού Ντένις Χάμσον, και ο αριστερός συγγραφεύς Ανδρέας Κέδρος ,ο οποίος αναφερόμενος στις σεξουαλικές διαστροφές του «Άρη Βελουχιώτη», γράφει στην σελίδα 160, του βιβλίου του «Η Ελληνική Αντίσταση», τόμος Α', τα εξής:
«…Κυκλοφορούσε γι' αυτόν η φήμη πως ήταν ομοφυλόφιλος. Βασιζόταν η φήμη στο ότι τον συνόδευε πάντοτε ένας υπασπιστής, «όμορφο παλικάρι με ρόδινα μάγουλα»…
Ο Άρης, απευθυνόμενος προς τους αντάρτες του, είπε μια ωμή φράση, που αξίζει να αναφερθεί:«Βρε, πάρτε το χαμπάρι, την ψ… εδώ πάν' θα την έχουμε μόνο για κατούρμα»!Εξάλλου και ο Βρεττανός συνταγματάρχης σύνδεσμος μετά του Ε.Λ.Α.Σ. Νίκολας Χάμμοντ, ο οποίος γνώρισε προσωπικά τον Άρη, στην σελίδα 136 του βιβλίου του «Με τους αντάρτες 1943-44» γράφει γι' αυτόν τα εξής:
«(Ο Άρης), ο πρώτος «καπετάνιος» του ΕΛΑΣ, ήταν διάσημος για την γενναιότητα αλλά και την σκληρότητά του. Αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη «βρώμικη δουλειά» του κομμουνιστικού αγώνα.Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του… Αντιπροσώπευε τον βασικά τουρκικό τύπο του τραμπούκου στην ελληνική του εκδοχή».
Τέλος, ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλλιαμ Τζόρνταν, στο εκδοθέν βιβλίο του με τον τίτλο: «Η αλήθεια περί της Ελλάδος», αποκαλεί τον «Άρη Βελουχιώτη»: «Ο κόκκινος φύρερ της Ελλάδος» και υποστηρίζει ότι «διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής».
«Έφθασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμμένος και σαδιστής…προ παντός όμως ήταν εγκληματίας. Ένας από τους απαισιώτερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους, η φύση. Ήτανε κάτι χειρότερο από εγκληματίας. Ήτανε κακούργος σαδιστής… Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων… το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχανε τη δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν… Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέδαση, ήτανε να χαράζει βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές.Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι.Ένα άλλο από τ'αστεία του ζωηρού αυτού παιδιού ήτανε να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τ'αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσιασμό…»
Εδώ αξίζει να αναφερθεί και η μαρτυρία του Στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα, ο οποίος στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι ο Βελουχιώτης, σε ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδος «έσφαξε με τα χέρια του ένα 12χρονο κοριτσάκι επειδή σύμφωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν… πράκτορας των Γερμανών»!
Ο διατελέσας βοηθός του Αμερικανού Στρατιωτικού ακολούθου παρά τη Ελληνική πρεσβεία, Ουίλιαμ Μακνήλ, γράφει, επίσης στην σελίδα 55 του βιβλίου του «Το ελληνικόν δίλημμα, πόλεμος και επακόλουθα», μεταξύ πολλών άλλων και τα παρακάτω: «Ο Άρης Βελουχιώτης ήτο κομμουνιστής και σαδιστής… Η ομάς του απέκτησε φήμην δι' απεριόριστον απανθρωπίαν και τόλμην. Συχνάκις υπηρέτησε εις ειδικόν εκτελεστικόν απόσπασμα, το οποίον εβασάνισε και εφόνευσε άνδρας καταδικασθέντας υπό των ''λαϊκών δικαστηρίων''».
Το μηνιαίο περιοδικό «Ντοκουμέντα 1940-1949» του «Ινστιτούτου Σπουδής της Ιστορίας», α' τόμος, σελίδα 74, αναδημοσιεύει μία φωτοσύνθεση που παρουσιάζει τον Άρη Βελουχιώτη να φορά γυναικεία εσώρουχα, που πρωτοδημοσίευσε το αναρχικό περιοδικό «Ιδεοδρόμιο», και στον υπότιτλο σημειώνει: «Η…Σουλτάνα, όπως παρουσιάζεται στο κομμουνιστικό περιοδικό ''Ιδεοδρόμιο''!Αυτός ο ...λεβέντης ''πρωτοκαπετάνιος'' αποφάσιζε κάποτε ποιος Έλληνας είναι προδότης και ποιος όχι! Και έτσι, ανεξέλεγκτα, χωρίς καμμία καθυστέρησι, οι πραιτωριανοί του Κ.Κ.Ε. τον βασάνιζαν απάνθρωπα και τον ακρωτηρίαζαν.Ήταν η εποχή της ''εθνικής αντίστασης''!»
Εδώ αξίζει να αναφερθεί και η μαρτυρία του Στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα, ο οποίος στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι ο Βελουχιώτης, σε ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδος «έσφαξε με τα χέρια του ένα 12χρονο κοριτσάκι επειδή σύμφωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν… πράκτορας των Γερμανών»!
Ο διατελέσας βοηθός του Αμερικανού Στρατιωτικού ακολούθου παρά τη Ελληνική πρεσβεία, Ουίλιαμ Μακνήλ, γράφει, επίσης στην σελίδα 55 του βιβλίου του «Το ελληνικόν δίλημμα, πόλεμος και επακόλουθα», μεταξύ πολλών άλλων και τα παρακάτω: «Ο Άρης Βελουχιώτης ήτο κομμουνιστής και σαδιστής… Η ομάς του απέκτησε φήμην δι' απεριόριστον απανθρωπίαν και τόλμην. Συχνάκις υπηρέτησε εις ειδικόν εκτελεστικόν απόσπασμα, το οποίον εβασάνισε και εφόνευσε άνδρας καταδικασθέντας υπό των ''λαϊκών δικαστηρίων''».
Το μηνιαίο περιοδικό «Ντοκουμέντα 1940-1949» του «Ινστιτούτου Σπουδής της Ιστορίας», α' τόμος, σελίδα 74, αναδημοσιεύει μία φωτοσύνθεση που παρουσιάζει τον Άρη Βελουχιώτη να φορά γυναικεία εσώρουχα, που πρωτοδημοσίευσε το αναρχικό περιοδικό «Ιδεοδρόμιο», και στον υπότιτλο σημειώνει: «Η…Σουλτάνα, όπως παρουσιάζεται στο κομμουνιστικό περιοδικό ''Ιδεοδρόμιο''!Αυτός ο ...λεβέντης ''πρωτοκαπετάνιος'' αποφάσιζε κάποτε ποιος Έλληνας είναι προδότης και ποιος όχι! Και έτσι, ανεξέλεγκτα, χωρίς καμμία καθυστέρησι, οι πραιτωριανοί του Κ.Κ.Ε. τον βασάνιζαν απάνθρωπα και τον ακρωτηρίαζαν.Ήταν η εποχή της ''εθνικής αντίστασης''!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου