ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ,ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

1. Ἡ ξενομανία εἶναι χωριατιά. Εἶναι προστυχιά. Εἶναι κουταμάρα. Εἶναι ἀφιλοτιμία. Εἶναι ἀφιλοπατρία. Καὶ εἶναι ξιπασιά. Καὶ εἶναι ἀμάθεια.
2. Καὶ ἐπὶ τέλους διατί αὐτὴ ἡ κουταμάρα; Τί τοῦ χρεωστᾶτε τοῦ Ἰταλοῦ, τοῦ Γάλλου, τοῦ Γερμανοῦ διὰ νὰ δουλεύετε δι᾿ αὐτὸν καὶ νὰ τοῦ δίδετε ὅλον σας τὸ χρῆμα ποὺ κερδίζετε μὲ ἀγῶνας;
3. Ἄλλο ραγιὰς καὶ ἄλλο Ἕλλην. Ἄλλο φραγκοπίθηκος καὶ ἄλλο Ἕλλην.
4. Μελετᾶτε ὅλας τὰς ἐκδηλώσεις τῶν λαῶν, ἀλλὰ νὰ ἐνεργοῦν καὶ ὀλίγον τὰ ἐγκεφαλικά σας κύτταρα, πηγαίνετε εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ὄχι διὰ νὰ γίνετε δοῦλοι. Μένετε ἄνθρωποι ἐλεύθεροι. Μὴ τρέχετε εἰς τὴν Εὐρώπην διψῶντες δι᾿ Ἀφέντην.(«Ἡ σύγχρονος ζωγραφική», 1902)
5. Καὶ ἡ ἑλληνικὴ φύσις αὐτή, ἐντελῶς ἡ αὐτή, καὶ διότι εἶναι τοιαύτη, ἐγέννησεν ὅλους τοὺς θεοὺς καὶ τοὺς ἡμιθέους καὶ τοὺς ἥρωας καὶ κάτι ἀκόμη καλλίτερον ἀπὸ τοὺς θεοὺς τοὺς παρελθόντας, τοὺς παρόντας καὶ τοὺς μέλλοντας: τοὺς Ἀνθρώπους.
6. Η Ελληνική ΓΗ διψά εκδίκησιν, δια τους ατιμασμούς αιώνων, από Βαρβάρους Ανατολής και Δύσεως, από Ξένους και ιθαγενείς.
7. ...ἡ ἱστορία μας εἶναι ἡ μακροτέρα ὅλων καὶ ἡ περιπλοκωτέρα. Διότι ὁ Ἕλλην Ὀδυσσεὺς μεταμορφώνεται ἐξωτερικῶς κατὰ πᾶσαν ἱστορικὴν ἐποχήν... («Πρὸς τὴν Ἑλληνικὴν Ἀναγέννησιν», 1903)
8. Διὰ νὰ ὁμιλήσῃ κανεὶς λογικὰ δι᾿ ἕνα ζήτημα ἑλληνικόν, εἴτε γλωσσικόν, εἴτε ἐθνικόν, εἴτε κοινωνικόν ἀνάγκη νὰ ἀνατρέξῃ εἰς τὸ παρελθόν, νὰ συμβουλευθῇ τὴν Ἱστορίαν.
9. Κάνετε τὰ ἔπιπλά σας ἀπὸ ξύλα τοῦ τόπου σας, ἀπὸ τὴν ἐληά σας, ἁπλᾶ, ἥσυχα, ἥμερα, ἀναπαυτικά. Μὴν τὰ μαυρίζετε σὰν νὰ σᾶς ἀπέθαναν δώδεκα παιδιὰ εἰς τὸν τόπον ποὺ δὲν μαυρίζει οὔτε τὸ μάρμαρον εἰς χιλιάδες χρόνια. («Ἡ ξενομανία», 1903)
10. Ὁ Εὐρωπαϊσμός, ὢν ἀπομίμησις, δὲν εἶναι πρόοδος, ἀλλ᾿ ὀπισθοδρομικότης. Πρόοδος εἶναι ἡ χειραφέτησις ἀπὸ κάθε μίμησιν, ἡ ἐλευθέρωσις ἀπὸ κάθε δουλείαν, ἡ στροφὴ πρὸς τὴν φύσιν. Ἐκεῖ ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ ἡ ζωή, ἐκεῖ ἡ πραγματικότης, ἐκεῖ ἡ δημιουργία, ἐκεῖ ἡ πρωτοτυπία. («Ἡ σύγχρονος ζωγραφική», 1902)
11.  Μετὰ τὸν Λαϊκὸν ἔχομεν τὸν Θρησκευτικόν μας κόσμον. Ὁ Ἕλλην φύσει, ἐπισκεπτόμενος τὸν Θεόν, ἀποκαλύπτεται, μένει ὄρθιος, τὸν χαιρετᾷ μειδιῶν, τοῦ ὁμιλεῖ εἰς ἑνικὸν ἀριθμόν, καὶ συνομιλεῖ διὰ τοῦ τραγουδοῦντος ἱερέως καὶ ψάλτου.
12. Καὶ εἶναι Ἀποτρόπαιον νὰ ὀνομάζωνται Ἕλληνες, οἱ τολμήσαντες μὲ ἕνα Βλαχοδήμαρχον ἐπὶ κεφαλῆς, νὰ καταβεβηλώσουν ὡς καὶ αὐτὸν τὸν Ναὸν τῆς Παρθένου, τσιμπουσιάζοντες χυδαιότατα ὀργιαστικῶς, σπῶντες τὰ Μπυροβάρελα, ἐπὶ τῶν Ἰχνῶν τῆς Χρυσελεφαντίνου Παναγίας, καταβρωμίζοντες μὲ τὰ βρωμοψωμότυρά των, τὰ Τρισάγια Λείψανα τοῦ Ὡραίου. («Νέον Πνεῦμα», 1906)
13. "To καταχρεωκοπημένον ελληνικόν βλακόπνευμα: θρησκευτικός κοιλοτυμπανισμός, επιστημονικός κομπογιανιτισμός, εμπορικός σαραφισμός, ιδεολογικός τσουμπεδισμός, φιλολογικός φουστανελισμός........" Περικλής Γιαννόπουλος - κείμενο του 1907
14. Κάτι θὰ ἤξευρεν ὁ ἀρχαῖος ὁ ὁποῖος ἔστησε τὸ ἀρχιτεκτονικόν του ἔργον, ὄχι διὰ νὰ ἐξευτελίσῃ τὴν φύσιν μὲ τὴν δύναμιν καὶ τὸν ὄγκον του σὰν τὸν Εὐρωπαῖον ἀλλὰ τὸ ἔγλυψεν σὰν φυσικὸν ἄνθος βράχου, ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὸ περιβάλλον σὰν πρόσωπον πρὸς σῶμα, καὶ σὰν διάδημα χοροῦ ὡραίων γραμμῶν.
15. Ἑλληνικὴ Φυλὴ τί φωνάζεις; Μπῆκαν κλέφτες στὸ μανδρί; Ἐὰν Σοῦ βαστᾷ ἔμπα διώχτους.
16. Ὑπάρχει ἕνα καθῆκον εἰς τὸν τόπον αὐτόν. Καὶ τὸ καθῆκον αὐτὸ εἶναι νὰ μελετήσωμεν ἡμεῖς αὐτοὶ τὸν ἑαυτόν μας, τὸ παρελθόν μας, τὸ παρόν μας, διὰ νὰ γνωρίζωμεν τὶ εἴμεθα καὶ τὶ δυνάμεθα νὰ κάμωμεν καὶ πρὸς ποίας ὁδοὺς νὰ βαδίσωμεν καὶ πρὸς τὶ αὔριον, πρὸς ποῖον προσεχὲς καὶ ποῖον ἀπώτερον μέλλον. Τὸ καθῆκον αὐτὸ ἐπέβαλα πρῶτον εἰς ἐμαυτόν. («Ἡ σύγχρονος ζωγραφική», 1902)

Τὴν Μεγάλη Πέμπτη, 8 Ἀπριλίου 1910 [1], ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος δημιούργησε καὶ ἐκτέλεσε τὸ τελευταῖο ἔργο του -κατὰ πολλοὺς τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἔργου του. Ὅπως εἶχε προσχεδιάσει μὲ κάθε λεπτομέρεια πολὺ καιρὸ πρίν [15], στεφανωμένος, γυμνός, καβάλησε τὸ ἄσπρο ἄλογό του καὶ μπῆκε μαζί του στὴν θάλασσα τοῦ Σκαραμαγκᾶ. Μὲ μία σφαίρα στὸ κεφάλι, ἐνώθηκε γιὰ πάντα μὲ τὴν ἑλληνικὴ φύσι ποὺ τόσο εἶχε ἀγαπήσει. Προηγουμένως εἶχε κάψει πολλὰ ἀνέκδοτα ἔργα του (κατὰ μαρτυρίες μιὰ ὁλοκληρωμένη ἐργασία περὶ ἀρχιτεκτονικῆς, καθὼς καὶ διηγήματα φαντασίας), λέγοντας ὅτι ἀφοῦ ἡ Ἑλληνικὴ Φύσις τὰ ἐνέπνευσε στὸν ἴδιο, θὰ τὰ ἐνέπνεε καὶ σὲ ἄλλους στὸ μέλλον. Τὸ νεκρὸ σῶμα του τὸ ἔβγαλαν τὰ κύματα στὴν στεριὰ δέκα μέρες μετά. Πρὶν ταφεῖ, δύο ἄγνωστες κυρίες, σὰν νύμφες τῆς Ἀττικῆς γῆς, στόλισαν τὸν νεκρὸ μὲ λουλούδια (ὅπως ἔγινε πολὺ ἀργότερα γνωστό, ἦταν ἡ Σοφία Λασκαρίδου).

Ὁ θάνατος -ὁ τρόπος μάλιστα τοῦ θανάτου- τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου συγκλόνισε τὴν κοινωνία καὶ τὸν τύπο τῆς ἐποχῆς, τόσο ποὺ δὲν εἶχε γίνει γιὰ τὰ ἔργα του ὅσο ζοῦσε. Ἐπὶ πολλὲς ἡμέρες δημοσιεύονταν λεπτομέρειες γιὰ τὸν τρόπο τοῦ θανάτου του καὶ περιστατικὰ ἀπὸ τὴν ζωή του, ἐνῷ ποιητὲς ὅπως ὁ Παλαμᾶς, ὁ Σικελιανός, ὁ Μαλακάσης καὶ ἡ Μυρτιώτισσα τοῦ ἀφιέρωσαν ποιήματα. [15]

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Όταν ο 27χρονος Ίωνας Δραγούμης πέρναγε την πόρτα του θεάτρου «Ζιζίνια» της Αλεξάνδρειας στις 19 Μαρτίου 1905, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ερχόταν αντιμέτωπος μ’ ένα παράξενο πεπρωμένο. Οι δυο γυναίκες που ερωτεύτηκε ήταν εκεί. Η μία, στη σκηνή υποδυόταν Ηλέκτρα απ’ την «Ορέστεια» σε μετάφραση στη Δημοτική που παραλίγο να αιματοκυλήσει την Αθήνα το 1903. Η ηθοποιός Μαρίκα Κοτοπούλη. Η άλλη, καθισμένη στο φουαγιέ, χαμογελαστή μέσα στη ροζ μεταξωτή τουαλέτα της. Η Πηνελόπη Δέλτα.
Ο Δραγούμης, δεύτερο απ’ τα εννιά παιδιά του Στέφανου Δραγούμη, σύμφωνα με τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού, προοριζόταν για πολιτικός κληρονόμος του πατέρα του. Μόνο που ο ίδιος, επιστρέφοντας απ’ τη Θεσσαλία του 1897, δεν ήξερε πια αν ήθελε να γίνει πολιτικός. Σπούδασε Νομικά για να ικανοποιήσει τον πατέρα του, αλλά δεν σκόπευε να δικηγορήσει. Η Μακεδονία το 1902 είχε στοιχειώσει το μυαλό του με άλλες φιλοδοξίες. Υπηρέτησε ως διπλωματικός υπάλληλος στο υπουργείο Εξωτερικών, διορίστηκε πρόξενος στο Μοναστήρι, στον Πύργο της Βουλγαρίας και στη Φιλιππούπολη. 
Στην Αλεξάνδρεια, το Υπουργείο τον έστειλε για την αναθέρμανση της ελληνικής κυβέρνησης με την εκεί κοινότητα.
Οι αλεξανδρινές του μέρες κυλούν πληκτικά. «[…] Ο καθένας εδώ κοιτάζει να περάσει την ώρα του παίζοντας χαρτιά, μιλώντας και γελώντας. Τι άδεια ζωή! Άδεια από συγκίνηση, από ταραχή, από αίσθημα, από βάθος […]».
Συχνά του έρχεται η επιθυμία να τα παρατήσει όλα και να γυρίσει πάλι στο Μοναστήρι.
«Αγαπάω τα υπόδουλα μέρη γιατί εκεί αισθάνομαι ελεύθερος να κάνω κάτι πιο ελληνικό. Εκεί τουλάχιστον μπορώ να κάνω μια επανάσταση».

Το Μάη του 1905, η δολοφονία του πρωθυπουργού Δεληγιάννη θα’ ναι το επίκεντρο των συζητήσεων στην Αλεξάνδρεια. Θα’ ναι και μια αφορμή να βλέπει συχνότερα την Δέλτα που έχει αρχίσει ήδη να ερωτεύεται. «Ο Δραγούμης και η Δέλτα ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο», έλεγαν μέχρι πριν λίγα χρόνια κάποιοι εναπομείναντες γέροι Αλεξανδρινοί που έζησαν το ειδύλλιο. «Ακόμα κι αν δεν ήξερες τίποτα, το μάντευες στον αέρα που ανάπνεαν».Η σχέση τους που ποτέ δεν ξεπέρασε τα όρια ενός πλατωνικού έρωτα, ώθησε την Δέλτα στη συγγραφή. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο εκείνη είναι μεγαλωμένη, ο αυστηρός πατέρας της, οι δισταγμοί της ν’ αφήσει άντρα και παιδιά, γράφουν το οριστικό τέλος στο Βεσλάου , έξω απ’ τη Βιέννη το καλοκαίρι του 1908. Ακολουθούν δυο αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας της. Απ’ τον χωρισμό τους και μετά θα ντυθεί για πάντα στα μαύρα μέχρι την επιτυχημένη αυτή τη φορά αυτοκτονία της το 1941, τη μέρα που μπήκαν οι γερμανοί στην Αθήνα. Το τελευταίο ερωτικό της μήνυμα προς τον Ίωνα είναι το μυθιστόρημα της «Για την πατρίδα» που μιλάει για την ιστορία δυο ηρώων στη Μακεδονία του 10ου αιώνα.
Ο έρωτας του με τη Μαρίκα Κοτοπούλη ξεκινάει στην Κωνσταντινούπολη του 1908, σε μια βαρκάδα στο Βόσπορο. Θα κρατήσει δώδεκα χρόνια, ως την εκτέλεση εκείνου. Πρόκειται για μια θυελλώδη σχέση που γέννησε τη δυσαρέσκεια πολλών και ειδικά της οικογένειας Δραγούμη που αδυνατούσε να δεχτεί ότι ο γιος τους ζει με μια κοινή – όπως την ονόμαζαν- γυναίκα. Οι εφημερίδες που δεν τον χώνευαν, είχαν βρει ανοιχτό πεδίο για μάχη «Καταχράστηκε λεφτά και τα έδωσε στην ερωμένη του. Πλαστογράφησε επιταγές για να της κάνει θέατρο». 
Απ’ το 1916 ζούσαν επίσημα μαζί στο σπίτι της οδού Ξενίας. Η σχέση τους δοκιμάστηκε όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά κι απ’ το άστατο του χαρακτήρα και των δυο τους καθώς κι απ’ το φλογερό τους ταμπεραμέντο.
«Σ’ αγαπάω άγρια σαν το θηρίο, ξέρε το»! της έγραφε τα πρώτα χρόνια
Άλλοτε αγαπιόντουσαν τρελλά: «Σ’ αγαπώ ως την τελευταία μου πνοή» κι άλλοτε έφταναν σε λόγια που πλήγωναν: «Δεν θα γλιτώσεις ποτέ από μένα» του είπε κάποτε σ’ ένα ξενοδοχείο στη Σμύρνη σ’ έναν από τους πολλούς τσακωμούς τους. «Θα δημοσιεύσω όλα τα γράμματα σου στις εφημερίδες». Με το πέρασμα των χρόνων, ακόμα και η οικογένεια Δραγούμη αποδέχτηκε την Κοτοπούλη σαν χρόνια ασθένεια που δεν γιατρεύεται με τίποτα. Ένα -ένα θα άνοιγε ο Ίων στη Μαρίκα τα παράθυρα του κόσμου. Τη Δέλτα την είχε ωθήσει στο γράψιμο και της είχε εμφυσήσει την ιδέα του αγώνα για τη Μακεδονία. Στη Μαρίκα, θα γνωρίσει την πνευματική διανόηση της εποχής, τον Παλαμά, τον Καρκαβίτσα, τον Καζαντζάκη.
Τους ένωνε η αντιπαλότητα προς τον Βενιζέλο. Τους χώριζε η εξάρτηση της ντίβας απ’ τη μορφίνη. 
Την Παρασκευή 31 Ιουλίου 1920, κι ενώ ο Ίωνας παρακολουθούσε πρόβα της αγαπημένης του στο θέατρο, η είδηση ότι δολοφόνησαν το Βενιζέλο στο Παρίσι, τάραξε την Αθήνα. Ο Ίωνας με τη Μαρίκα- φανατικοί αντιβενιζελικοί-ξεκίνησαν για την Κηφισιά μέχρι να εκτονωθεί η κατάσταση στην Αθήνα. Έξω απ’ τη βίλα Θων στους Αμπελόκηπους όπου ήταν το τάγμα του Γύπαρη σταμάτησαν τη μαύρη Φόρντ του Ίωνα αλλά ο λοχίας γρήγορα τους άφησε να φύγουν. Λίγες ώρες αργότερα, ο Δραγούμης, υποκινούμενος απ’ την επιθυμία να γράψει ένα άρθρο για την απόπειρα στην «Πολιτική Επιθεώρηση», ξεκινάει να κατέβει ξανά στην Αθήνα. Τον σταματούν στο ίδιο σημείο. Τον κατεβάζουν βίαια απ’ το αυτοκίνητο και με κλωτσιές τον οδηγούν στο εσωτερικό της βίλας. Κάποιοι πολίτες φώναζαν οργισμένοι «Σκοτώστε το φονιά του Βενιζέλου». Ωστόσο, η είδηση ότι ο Βενιζέλος σώθηκε και ήταν καλά είχε ήδη φτάσει.
Παρών στον κήπο της βίλας και ο Μπενάκης που συνομίλησε με τον Γύπαρη καθώς 8 άντρες με ξιφολόγχες οδηγούσαν τον Δραγούμη στο Φρουραρχείο κατ’ εντολήν του Γύπαρη. Μπροστά στο Αρεταίειο, στα στρατιωτικά λουτρά, το απόσπασμα σταμάτησε. Απ’ τη γωνιά της Παπαδιαμαντοπούλου ο Ρώσος ακόλουθος παρακολουθούσε τη σκηνή σαστισμένος: «Είδα τους στρατιώτες να στήνουν τον άνθρωπο με το άσπρο κοστούμι σ’ έναν τοίχο. Ύστερα έκαναν τέσσερα βήματα πίσω. Τότε μόνο κατάλαβα ότι ετοιμάζονταν να τον εκτελέσουν. Εμείς περιμέναμε το τραμ κι εκατό μέτρα πιο κάτω, ένας άνθρωπος περίμενε το θάνατο».
«Επί σκοπόν», διέταξε ο λοχίας. «Πυρ». Κανείς απ’ τους 8 στρατιώτες δεν πυροβόλησε. «Ρίχτε ρε», φώναξε ο λοχίας. Κι έριξε πρώτος. Την ίδια ώρα έπεσαν και οι σφαίρες του αποσπάσματος. Την ώρα που ο Δραγούμης σωριαζόταν στο έδαφος, μερικές τον βρήκαν πίσω στην πλάτη. Όταν ο λοχίας πλησίασε πάνω του, το αριστερό του πόδι έκανε κάποιες σπασμωδικές κινήσεις. Ζούσε ακόμα. Τον πυροβόλησε άλλη μια, στο κεφάλι. Το αριστερό πόδι έμεινε ακίνητο.
Η Κοτοπούλη θα μάθει το θάνατο του 23 μέρες αργότερα, όταν δεν θα μπορούν να της κρύψουν πλέον την απουσία του. 
Ο Γύπαρης θα φωτογραφίσει τον Μπενάκη ως τον ηθικό αυτουργό στη δίκη των 8 εκτελεστών. Ο Μπενάκης παραπέμπεται για ηθική αυτουργία αλλά αθωώνεται ένα χρόνο αργότερα. Το 1921 ο εισαγγελέας ήταν αντιβενιζελικός, το 1922 ο ανακριτής ήταν βενιζελικός... Στη δίκη του 1935 η ιστορία ξαναζωντανεύει. Ο Γύπαρης εξακολουθεί να εμμένει στον Μπενάκη, οι στρατιώτες όμως διαψεύδουν οποιαδήποτε χρηματική δοσοληψία με το Μπενάκη με σκοπό την εκτέλεση του Δραγούμη. Μέχρι τις μέρες μας, το όνομα του ανθρώπου που έδωσε την εντολή της εκτέλεσης, δεν μαθεύτηκε ποτέ.
Στο σημείο που έπεσε ο Δραγούμης, στήθηκε μια λευκή στήλη το 1921, στην οποία ήταν γραμμένο ότι εκεί έπεσε ο Ίων Δραγούμης «…ο οποίος καθ’ όλην την ζωήν αυτού ηγωνίσθη υπέρ των ελευθεριών του λαού και υπέρ της αναγεννήσεως του 
Ελληνισμού και της Ανατολής».
Για την ανέγερση της στήλης συμφώνησαν όλα τα κόμματα κατά την Γ’ Εθνοσυνέλευση κι όπως επίτασσε το ελεγείο που είχε γράψει ο Παλαμάς:

«Λευκή ας στηθεί όπου έπεσες κολώνα
πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει…
Λευκή, με της Ελλάδας την εικόνα.
Μονάχα αυτή ταιριάζει να σε κλαίει.
Βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει…»

Μια προφητική σελίδα απ’ το ημερολόγιο του Δραγούμη:
«Στη γη είμαι και με τρώει το σκουλήκι. Ποιος με θυμάται; Κανένας δεν ήρθε μαζί μου στο χώμα. Γρήγορα θα γιατρευτεί η πληγή τους απ’ το θάνατο μου. Κι όσοι έμειναν ζωντανοί τους παίρνει η ζωή και τους στριφογυρίζει στον τρελό της χορό.».

Τα τελευταία χρόνια κάθε πρωί πέρναγα έξω από το σημείο που εκτέλεσαν τον Δραγούμη χωρίς ποτέ να προσέξω τη λευκή στήλη που στήθηκε στη μνήμη του. Συχνά, έπινα καφέ στον προαύλιο χώρο της άλλοτε έπαυλης Θων, εκεί που τον συνέλαβαν, τον χτύπησαν κι έβγαλαν την απόφαση να τον σκοτώσουν. Σκέφτομαι πάντα ότι δυστυχώς στην πόλη που ζούμε το μπετόν κι η αδιαφορία σβήνουν ηθελημένα και άδικα την ιστορία κάποιων ανθρώπων.
ΑΠΟ ΑΛΕΠΟΥ

http://www.youtube.com/watch?v=IVllz_OwzbM

ΡΟΔΟΣ-ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΑΝ 61ΧΡΟΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ

Η στυγερή δολοφονία συγκλονίζει την τοπική κοινωνία  Ο συγγενής της, που την βρήκε νεκρή μέσα σε μια λίμνη αίματος κατέληξε σε ...
νοσοκομείο, σε κατάσταση σοκ.Η αστυνομία ειδοποιήθηκε τα μεσάνυχτα. Τότε ένας συγγενής της 61χρονης γυναίκας, που την έπαιρνε τηλέφωνο και ανησύχησε επειδή δεν του απαντούσε, πήγε στο σπίτι της στο Γεννάδι και χτύπησε το κουδούνι. Ύστερα από λίγο παραβίασε την εξώπορτα και μπήκε μέσα. Έκανε λίγα βήματα και βρέθηκε μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα... Η άτυχη γυναίκα ήταν νεκρή μέσα σε μια λίμνη αίματος. Οι φωνές που έβαλε συγκλόνισαν τους κατοίκους της περιοχής που έτρεξαν για να δουν τι συμβαίνει. Αμέσως ειδοποιήθηκε ασθενοφόρο, αστυνομία και ιατροδικαστής. Όπως διαπιστώθηκε ο θάνατος της γυναίκας προήλθε από αλλεπάλληλα δολοφονικά χτυπήματα με μαχαίρι, σε όλο της το σώμα. Η σορός της 61χρονης μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες σε νοσοκομείο κατέληξε και ο συγγενής της γυναίκας που την βρήκε νεκρή, σε κατάσταση σοκ. Οι έρευνες της αστυνομίας για τον εντοπισμό και τη σύλληψη των δολοφόνων συνεχίζονται. Φως στην υπόθεση αναμένεται να ρίξει η κατάθεση της γυναίκας που την πρόσεχε και που για την ώρα δεν έχει εντοπιστεί...

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ - ΣΟΚ Βομβιστής επί Επταετίας ο Ράπανος !

Το πολιτικό παρελθόν του Β. Ράπανου

Ρωτήσαμε συναγωνιστές από την Κω (τόπο γεννήσεώς του) και μας απήντησαν: «κομμουνιστής, απ’ αυτούς που μετά το 1974 πήγαν στο ΠΑΣΟΚ». Κι όχι μόνον κομμουνιστής της θεωρίας, αλλά και της πράξης. Της τρομοκρατικής πράξης! Βομβιστής, λοιπόν, με πλούσια δράση που είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό αθώων συνανθρώπων μας, ήταν ο νέος «υπερυπουργός»! Μάλιστα, για την τρομοκρατική του δράση είχε δικαστεί και καταδικαστεί από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών. Παρέμεινε στις φυλακές του Γεντί Κουλέ, στη Θεσσαλονίκη, από τις 2 Νοεμβρίου 1969 μέχρι την 21η Αυγούστου 1973, όταν η «κακή χούντα» χορήγησε αμνηστία σ’ αυτόν και τους ομοίους του!

Σήμερα, αυτός ο εκλεκτός της μνημονιοκρατίας, δηλώνει στους Financial Times (που μιλούν γενικώς και αορίστως για συμμετοχή του σε «ριζοσπαστική αριστερή οργάνωση κατά τη διάρκεια της χούντας», αποκρύπτοντας την βομβιστική του δράση…): «Η φυλακή έγινε το πανεπιστήμιό μου».

Αψευδής μάρτυς της τρομοκρατικής δράσης του νυν υπερυπουργού οι εφημερίδες της εποχής, τις οποίες και για του λόγου το αληθές σας παραθέτουμε παρακάτω: 

 

Βομβιστής με πλούσια δράση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό αθώων πολιτών, υπήρξε ο νέος "Τσάρος" της οικονομίας Βασίλης Ράπανος.

Είχε καταδικαστεί και φυλακίστηκε, μετά από δίκη,  το 1969, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών.

Απελευθερώθηκε στη μεταπολίτευση.

 Ο Βασίλης Ράπανος, έμεινε στη φυλακή από τις 2 Νοεμβρίου του 1969, μέχρι τις 21 Αυγούστου 1973, οπότε δόθηκε αμνηστία.

ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ>>>>> 

ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"

ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Ντοκουμέντο: Όταν ο Τσίπρας έφαγε ξύλο! (pics)

Είναι ο άνθρωπος που όλα τα ΜΜΕ του κόσμου ασχήθηκαν μαζί του (είτε με αρνητικό, είτε με θετικό τρόπο) στην προεκλογική περίοδο. Παρά ταύτα, κανένα ΜΜΕ είτε της χώρας μας, είτε του εξωτερικού δεν έχει γράψει όλο αυτό το διάστημα για το ξύλο που είχε φάει κάποτε ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι ένα γεγονός που δεν το έχει θίξει κανένας, αν και όλοι ψάχνουν για το παρελθόν του.

Ένα ξεχασμένο δημοσίευμα - ντοκουμέντο πριν από περισσότερα από δέκα χρόνια.

Το δημοσίευμα είναι μετά τις διαδηλώσεις στην Γένοβα το 2001. Τότε ως γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε στα Νέα (στις 20 Ιουλίου 2001), όπως μπορείτε να διαβάσετε κι εσείς από τις σχετικές φωτοτυπίες:

«Δεχθήκαμε επίθεση με κλομπ από τους (Ιταλούς) αστυνομικούς οι οποίοι μάς χτυπούσαν ακόμα και μέσα στο γκαράζ του πλοίου και μας έσερναν στο δάπεδο, οδηγώντας μας με τη βία μέσα στο πλοίο».

Και συνέχισε ο Τσίπρας, αφού είναι προφανές ότι μιλάει και για τον εαυτό του: «Αντισταθήκαμε όσο μπορούσαμε. Ευτυχώς κανένας από εμάς δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Αλλά κάποιοι χρειάστηκε να κάνουν ράμματα στο ιατρείο του πλοίου».

3' φρικης απο φανατικους ισλαμιστες στο Πακισταν!

Η BILD ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΑΓΟΝΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΓΑΤΕΣ !

Ο συντάκτης της Bild, Φρανς Τζόζεφ Βάγκνερ, ενόψει και του αγώνα Γερμανία – Ελλάδα για το Euro 2012, δηλώνει φαν της χώρας μας, αφού όπως λέει... «η δικιά μου καρδιά – αν και Γερμανός – χτυπά για τους Ελληνες», ωστόσο, δεν το κάνει και με τον πιο κομψό τρόπο...

Στην επιστολή του την οποία δημοσιεύει στο site της γερμανικής εφημερίδας όπου εργάζεται, επισημαίνει ότι η δική του καρδιά χτυπά για τους Ελληνες και συγκεκριμένα, για αυτούς με τα άδεια πορτοφόλια, για αυτούς που δεν έχουν χρήματα να πιουν ένα ποτήρι κρασί, για «ένα πακετάκι τσιγάρα, για να πάνε στον οδοντίατρο ή να πληρώσουν το ενοίκιό τους».

«Και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να κερδίσεις όσους δεν έχουν τίποτα να χάσουν -γιατί το μόνο που έχουν πια, είναι μερικά άγονα βουνά, μερικές ξερές ελιές και αδέσποτες γάτες», καταλήγει.

Η επιστολή του έχει ως εξής:

«Αγαπητοί Έλληνες,

Ο Θεός του ποδοσφαίρου πρέπει πραγματικά να είναι κυνικός, αφού έριξε τη ζαριά και η μονομαχία θα γίνει ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα.

Και ξαφνικά το παιχνίδι "γυρνάει" εναντίον της Μέρκελ...

Οι εφημερίδες της Ελλάδας εκλιπαρούν την Εθνική Ομάδα:

''Φέρτε μας τη Μέρκελ'', ''Ανγκελα ετοιμάσου'', ''οι χρεοκοπημένοι είναι έτοιμοι'' και άλλα τέτοια.

Την Παρασκευή θα έχουμε έναν φοβερό αγώνα:

Οι φτωχοί Έλληνες, εναντίον των πλούσιων Γερμανών.

Ωστόσο η δική μου καρδιά -αν και Γερμανός- χτυπά για τους Ελληνες.

Για τους Έλληνες με τα άδεια πορτοφόλια, που δεν έχουν χρήματα να πιουν ένα ποτήρι κρασί, δεν έχουν χρήματα για ένα πακετάκι τσιγάρα, δεν έχουν χρήματα να πάνε στον οδοντίατρο ή να πληρώσουν το ενοίκιό τους. Και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να κερδίσεις όσους δεν έχουν τίποτα να χάσουν -γιατί το μόνο που έχουν πια, είναι μερικά άγονα βουνά, μερικές ξερές ελιές και αδέσποτες γάτες.

Όποιος κι αν κερδίσει το παιχνίδι, εγώ θα εξακολουθώ να στηρίζω την Ελλάδα...

Ειλικρινά,

Φρανς Τζόζεφ Βάγκνερ»

iefimerida.gr